Paweł Dunajski, urodzony 31 grudnia 1867 roku w Świeciu, to postać, której życie odzwierciedla zaangażowanie w działalność społeczną oraz nieprzejednaną walkę o wartości chrześcijańskie. Zmarł 15 lipca 1957 roku w Łąkorzu, pozostawiając po sobie nie tylko wspomnienia, ale także znaczący ślad w historii polskiego duchowieństwa.
Był on polskim księdzem, który poświęcił swoją energię na pomoc innym oraz na działania na rzecz społeczności lokalnych. Jego życie nie było wolne od trudności, bowiem był w więzieniu obozów koncentracyjnych, co podkreśla heroizm i determinację tego niezwykłego człowieka w obliczu prześladowań.
Życiorys
Pawła Dunajskiego, syna Michała oraz Marii z Czablewskich, odznaczał się nie tylko znacznym dziedzictwem rodzinnym, jako brat księdza Stanisława i stryjeczny brat księdza Piotra, ale także bogatym życiem pełnym zaangażowania społecznego.
Jego ojciec był osobą szanowaną i aktywną w ruchu patriotycznym w Świeciu. Kształcenie rozpoczął w progimnazjum w Świeciu, a następnie kontynuował naukę w gimnazjum w Chełmnie w latach 1890–1892. Uzyskawszy maturę, podjął studia w Seminarium Duchownym w Pelplinie, gdzie 22 marca 1896 roku przyjął święcenia kapłańskie.
Na początku swojej kariery kościelnej pełnił funkcję wikarego w Lipuszu, a później był administratorem parafii w Czarnowie, następnie duszpasterzem w Łąkorzu, gdzie najpierw działał jako administrator, a od roku 1914 do 1957 jako proboszcz. W swojej posłudze duszpasterskiej z determinacją walczył z poważnym problemem pijaństwa społecznego.
W 1902 roku zainicjował działalność Bractwa Trzeźwości, którego hymn sam skomponował, a które znacznie przyczyniło się do poprawy jakości życia lokalnej społeczności. Pawła Dunajski aktywnie uczestniczył w polskich organizacjach kulturalnych oraz społecznych, będąc członkiem Towarzystwa Naukowego w latach 1902–1938 oraz Stowarzyszenia „Straż” od 1905 roku.
Był również prezesem Kółka Rolniczego w Łąkorzu, gdzie promował edukację rolniczą oraz wzmacniał ducha polskiego. Jego zamiłowanie do muzyki oraz kultury polskiej zaowocowało powołaniem Kółka Śpiewaczego, które pod jego przewodnictwem zyskało znaczną popularność w całym regionie Pomorza.
Dbając o duchowe i materialne potrzeby parafian, odnowił kościół w 1902 i 1912 roku oraz troszczył się o lokalne stowarzyszenia kościelne, takie jak Apostolstwo Modlitwy oraz Stowarzyszenie Młodzieży Polskiej, umacniając polski duch lokalnej wspólnoty. Ponadto, zlecił spisanie listy parafian, którzy stracili życie podczas I wojny światowej oraz zorganizował wystawienie tablicy pamiątkowej w kościele, publikując także z tej okazji pamiątkową książeczkę.
Biskup Stanisław Okoniewski powierzył mu funkcję wizytatora nauki religii w dekanacie nowomiejskim oraz radcy duchownego. Niefortunny zwrot wydarzeń nastąpił po wybuchu II wojny światowej; 5 września 1939 roku został aresztowany przez Niemców i uwięziony najpierw w Grudziądzu, a następnie w obozie koncentracyjnym w Stutthofie. Dzięki staraniom rodziny udało mu się uzyskać zwolnienie w 1940 roku, ale był zmuszony do zamieszkania w Berlinie-Pankow.
Po zakończeniu wojny powrócił do Łąkorza, gdzie przez resztę życia kontynuował swoje zadania duszpasterskie, aż do swojej śmierci, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się w tej samej parafii, która była mu tak bliska.
Przypisy
- M.P. z 1937 r. nr 201, poz. 333 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Oceń: Paweł Dunajski